Maandag 19 november Torres del Paine

Vanmorgen moesten we om 8.15 verzamelen in de lobby. Er waren nog een aantal mensen die meegingen op de full day excursie. Een stel uit Frankrijk (team zwart), een stel uit Nieuwzeeland (team wit(te) plastic poncho) en een zestal Australische Aziaten. Die leken allemaal op elkaar maar dat klopte in dit geval ook want het was allemaal familie. Huppekee de bus in. Het was een grijze donkere mistige regenachtige dag. Zo jammer. De bergen waren niet te zien. Dus dit tripje langs de highlights van het park was eigenlijk prima. De bus in en uit maar toch overal even kunnen kijken. Hoewel het dus niet zo mooi was als bij helder weer. Claudia, onze gids van gisteren was er weer bij. Leuk moppie. En ze weet veel. Ook van de plantjes en diertjes. Als er iemand nieste kreeg je direct een stekkie in je handen waar je thee van moest zetten. Ruud had keelpijn, huppekee, Klazien uit Zalk had er weer een kruidje voor. Te leuk!
De W is de bekenste wandeltocht van Torres del Paine. Deze tocht duurt minimaal 2 dagen en dan smokkel je een beetje. In 2011 was er een wandelaar uit Israël die de W had gelopen en bedacht dat hij zijn afval niet mee wilde nemen op het laatste stuk van zijn tocht, maar het wel even zou verbranden. Dat heeft geresulteerd in een enorme brand die 17 hectare natuurgebied heeft verwoest en 58 dagen duurde voordat de brand meester was. Hij was even vergeten dat het heel hard waait in Torres del Paine. Dus.....je ziet nu nog steeds de verwoesting van de brand terug. Godszonde! Het volgende wat een grote indruk op me maakte was het eerste verblijf wat er ooit in het park gebouwd is, in 1969. Op een eilandje bij Lake Pehoe. Práchtig! Terug in de bus vertelde Klazientje over de guanaco’s en picunha’s (ook zo’n soort beest, maar deze leven boven de grens van 3000 meter hoogte) en hoe door kruisbestuiving de lama’s en apalca’s zijn ontstaan. Heel verhaal over lama’s, zit Ruud naast me en zegt “ hoe zit dat dan met de dalai lama?” We hadden er zelf wel pret om en team wit kreeg het mee, die hadden ook pret. Klazientje vertelde ook over de hierarchie binnen zo’n groep guanaco’s, over de dracht van een zwanger vrouwtje (11 maanden dragen, bevallen en na 3 weken weer zwanger worden) en over de mannetjes die vechten om een vrouwtje en elkaar daarbij in hun pieletjes bijten. Als je daar niet melig van wordt. Om even de benen te strekken en een momentje samen te creëren stopten we bij Lago Azul en kregen we iets lekkers. De terugreis naar het hotel was heftig en team wit, team zwart en ikzelf waren kotsmisselijk. We kregen een stukje schil van een citroen van Klazien en als we daaraan zouden ruiken knapten we geheid op. Het hielp inderdaad iets maar niet genoeg. Lunchen en op voor het middagprogramma. Inmiddels was er bijna niets meer te zien in het park en kwam het met bakken uit de lucht. Toch naar Lago Grey en daar een stuk wandelen om ijsformaties in het water te kunnen zien. Het eerste stuk moesten we een zwiepende hangbrug oversteken die over een klein kolkend riviertje hing. Max 6 personen per keer. Eerst ging Australië. Wij (als in de rest van de groep én onze gids) lagen helemaal plat van het lachen. Ze liepen erbij alsof ze in hun broek gescheten hadden. Daarna volgde een stukje bos en de rest van de wandeling moesten we over een kiezelstrand. Volledig onbeschut. Er was wel een soort talud waar Ruud en ik achter bleven lopen. Team wit riep “ stay behind the Dutchies, they know what they do, they have dikes in Holland” Het weer was slecht maar de sfeer was top. Het klinkt heel erg verwend wat ik nu ga schrijven maar Australië ging helemaal los op de ijsformaties die ze zagen. Wij waren eigenlijk niet erg onder de indruk na wat we in El Calafate gezien hebben. Daarbij vergeleken was dit een ijsklontje. Erg he?! Tot op ons ondergoed nat geregend gingen we de bus weer in. En op de tocht naar huis kwamen allemaal golden oldies voorbij. Lekker meezingen en neuriën. Je hebt wel het gevoel dat je leeft! Eenmaal terug in het hotel de natte zooi uitgetrokken, goede warme douche en met de föhn op standje doorbranden proberen je broek een beetje te drogen. Niet gelukt ( broeken drogen) Wel gelukt ( föhn doorbranden) We hebben net gegeten en zaten uit nieuwsgierigheid eens te kijken wat een nachtje all inclusive in dit hotel kost. Als het klopt wat we hebben gezien dan snap ik er écht helemaal niks van hoe Florencia en Carla dit allemaal voor elkaar gekregen hebben hoor. Ongelooflijk!!! Maar in dit geval is het vooral: vraag niet hoe het kan maar geniet ervan. En dat is precies wat we doen. Morgen terug naar Puerto Natales zodat we de dag daarna een iets kortere rit terug naar Argentinië hebben. Dan vliegen we naar Bariloche. Dat is écht het laatste stukje van onze reis. Ik kijk daarnaar uit, maar het is ook wel prima dat de reis dan bijna voorbij is. Begin jullie echt wel te missen! Dikke tuut (= zoen)
PS. De derde foto is van ons hotel. Zoals je kunt zien is er echt niets anders in de omgeving